مي دانم. خوب مي دانم كه سكوت بهترين گزينه است. هيچ چيزي بهتر از سكوت نيست. زيرا همه چيز در سكوت آفريده شده است. حرف زدن در واقع منمن كردن است. همانند مورچه اي در گوشه اي مي خزم فارغ از هرگونه كبر و غرور و البته آرام و رلكس همچون آرامش مورچه اي كه با شور و شوق براي بردن دانه اي به داخل لانه اش جان مي كند و فكر مي كند كه ابدي است. همانند خاكي كه هيچ نمي آزارد از پاهايي كه بر آن گذاشته مي شود يا همانندزنبوري كه تابع است و زحمت كش.

مي دانم و واقعاً مي دانم كه بايد و بايد سكوت كنم و رواج دهم سكوت را در هستي تا جهان كار خويش كند كه صدالبته او كار خود را خواهد كرد و معطل ما نخواهد ماند. ولي امتحان ما در همين سكوت است كه چقدر ظرفيت سكوت داريم تا بجاي اينكه به ظواهر بچسبيم به خودبرتر يا خوددرون يا خداي درون متصل شويم.

خداي درون نماينده نيروي هماهنگ هستي است.

اي حضور مقدس خاموش!

در خاموشي به سوي«تو» مي آيم.

سكوت، طريق ستايش و نيايش من است.

«تو» صداي سكوت را مي شنوي

و پاسخ مي دهي«خاموش خاموش خاموش»

و آنگاه «آرامش آرامش آرامش»

جي پي وسواني